Yalnızlık Üzerine
İnsanoğlunun en karmaşık, en derin duygularından biridir, yalnızlık.Genelde sessizlikle,terk edilmiş sokaklarla,boş odalarla özdeşleştirilir.Oysa modern çağda yalnızlık en çok da kalabalıkların içinde hissedilir.İnsan etrafında birileri varken bile anlaşılmadığını düşündüğünde “orada olmayan” birinin eksikliğiyle değil “orada olanların” ulaşılmazlığıyla yalnız kalır.İnsanın yalnız hissetmesi için fiziksel olarak izole olması gerekmez.Yalnızlık, çevremizdeki insanlarla ne kadar anlamlı bağ kurabildiğimizle ilgilidir.Kişi gerçekten “Görülmediğinde” ve “Duyulmadığında” yalnız hisseder.
İnsanlar her ne kadar birbirleriyle bağlantıdaymış gibi gözükse de aslında çoğu zaman iç dünyalarında temas kurmazlar.Gelişen teknoloji ile dijital dünya da kişi yalnızlığını farkettikçe başkalarının mutlu görünümleriyle kendi boşluğunu daha çok hisseder.Yalnızlık böylece bireysel bir deneyim olmaktan çıkıp toplumsal bir yaraya dönüşür.Doğru okunduğunda bir işarettir aslında yalnızlık.Ruhun duyulmayı beklediği bir çağrıdır.İnsana önce kendiyle tanışma fırsatı sunar.Ve belki de en derin bağlar,insanın önce kendini anlamasıyla başlar…
Belki bir gün biri gelir,sana dikkatlice bakar,bir şey demeden sadece kalır yanında.O an anlarsın ki bazen en çok sessizce yanında duran biri görür seni.Çünkü gerçekten görmek ,kelimelerle değil,varlığınla bağ kurabilmektir.
Elif Taşçı
17/06/2025